Μια συνέντευξη με τον Peter Gelderloos
Σημείωση από την Ένωση Πράσινων Ελευθεριακών Πυρήνων
Τελικά πως διεξάγεται αποτελεσματικά ένας αγώνας; Με βίαια ή με ειρηνικά μέσα; Είναι η βία πραγματικά αναγκαία; Κάθε αγωνιστής έρχεται τακτικά αντιμέτωπος με αυτά τα ερωτήματα. Είναι μια συζήτηση που έχει επαναληφθεί αμέτρητες φορές μέσα στους αιώνες και θα επαναλαμβάνεται για αρκετό καιρό ακόμα.
Σε μια περίοδο όπως η σημερινή, που βλέπουμε για παράδειγμα τον αναρχικό χώρο να αριστεροποιείται και να αποριζοσπαστικοποιείται όλο και περισσότερο, που βλέπουμε τα περιβαλλοντικά κινήματα να τρώνε την μία ήττα μετά την άλλη επειδή κινούνται μέσα στα ίδια τα νομικά και θεσμικά πλαίσια που τους θέτει τα εμπόδια, που βλέπουμε τον κόσμο να αγανακτεί και να βρίζει αλλά οι διαμαρτυρίες στους δρόμους να είναι χωρίς πάθος, τέτοιου είδους συζητήσεις είναι σημαντικό να έρχονται ξανά και ξανά στο προσκήνιο.
Το παρόν κείμενο μπορεί να δημοσιεύθηκε αρχικά για το αγγλόφωνο κοινό αλλά είναι επίκαιρο λέξη προς λέξη για ολόκληρη την παγκόσμια πραγματικότητα, γιατί όσες διαφορετικές κουλτούρες κι αν υπάρχουν, όσο διαφορετικά κι αν είναι τα πράγματα από χώρα σε χώρα, ο κοινωνικός πόλεμος μαίνεται παντού και σε έναν πόλεμο είναι ζωτικής σημασίας να γνωρίζει κανείς τα μέσα με τα οποία μπορεί να τον αντιμετωπίσει.
Η αρχική δημοσίευση του κειμένου έγινε το καλοκαίρι του 2022 από την Βρετανική συλλογικότητα Return Fire. Πρόκειται για επιμελημένη απομαγνητοφώνηση μιας περσινής διαδικτυακής συνέντευξης με τον γνωστό αναρχικό Peter Gelderloos. Λόγω συχνών διακοπών της διαδικτυακής σύνδεσης κατά την διάρκεια της συνέντευξης ίσως σε ορισμένα σημεία το νόημα του κειμένου να φαίνεται σαν να αλλάζει απότομα, ενώ σε άλλα σημεία ίσως γίνεται φανερή η χαοτικότητα του προφορικού λόγου, ωστόσο στην Ελληνική μετάφραση κάναμε μια δευτερεύουσα επιμέλεια ώστε να γίνει το κείμενο ακόμη πιο ευανάγνωστο.
– Ένωση Πράσινων Ελευθεριακών Πυρήνων, Σεπτέμβριος 2022
prasinoieleutheriakoi.wordpress.com
Σημείωση από το Return Fire
Αυτή η συνέντευξη διεξήχθη το 2021, αλλά μια συχνά διακοπτόμενη διαδικτυακή σύνδεση χάλασε σε μεγάλο βαθμό την ηχητική έκδοση που κυκλοφόρησε αρχικά, οδηγώντας σε μεγάλο εκνευρισμό και επαναλήψεις κατά την διάρκεια της συζήτησης, οι οποίες έχουν αφαιρεθεί στο παρόν κείμενο. Αναμφίβολα χάθηκε πολύς πλούτος στα σημεία που δεν μπορούσαν να μεταφερθούν από το πρωτότυπο, αλλά ελπίζουμε ότι αυτή η έκδοση θα διευρύνει την εμβέλεια και το ακροατήριο αυτής της αιώνιας συζήτησης.
Όπως δήλωσε ο παρουσιαστής της συνέντευξης: «Νομίζω πως είναι πραγματικά σημαντικό να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις, ειδικά τώρα που νομίζω ότι πολλά περιβαλλοντικά κινήματα που έχουν περιοριστεί σε αυτό το είδος μη-βίας αρχίζουν να δείχνουν τα όρια και τις αποτυχίες τους, οπότε είναι πραγματικά σημαντικό να προωθήσουμε μια καλύτερη εναλλακτική· τόσο στα λόγια, όσο και στις πράξεις, δείχνοντας αυτά τα πράγματα στην πράξη».
Με πρόσφατες ομάδες όπως το This Is Not a Drill να αναδύονται στο Ηνωμένο Βασίλειο – που όμως εξακολουθούν να έχουν έναν κώδικα μη-βίας, αν και έχουν απορρίψει την ηλίθια κατηγοριοποίηση της φθοράς της περιουσίας ως βία – πιστεύουμε ότι είναι όσο ποτέ άλλοτε απαραίτητο να προωθήσουμε ένα όραμα αγώνα που (ανεξάρτητα από τις τακτικές που χρησιμοποιούμε) μας συνδέει με την ιστορία μας και αποτελεί γέφυρα με τους συντρόφους και συμμάχους μας που αγωνίζονται σε άλλους τόπους. Θέλουμε τέτοιες ομάδες να συνεχίσουν, να αποκτήσουν εμπειρίες και προοπτικές για να τις μοιραστούν, και επίσης να μπορούν να επωφεληθούν από την συλλογική γνώση που έχει δημιουργηθεί από γενιές και γενιές αγώνων, την οποία η νεότερη επανάληψη του «κινήματος για την κλιματική δικαιοσύνη» έχει συχνά αποτύχει να προσέξει ή να ενσωματώσει.
Για τον σκοπό αυτό παρουσιάζουμε αυτήν την απομαγνητοφώνηση. Επιπλέον, καθώς κάθε κίνημα που ξεχνά τους φυλακισμένους ξεχνά στο τέλος τον ίδιο τον αγώνα, η παρούσα απομαγνητοφώνηση κυκλοφορεί τώρα για να συμπέσει με την ετήσια Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με τους Αναρχικούς Κρατούμενους. Ας μην ξεχνάμε φυλακισμένους αγωνιστές της οικολογικής άμυνας όπως ο Marius Mason, του οποίου η συμμετοχή στο Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης (ELF) των δύο προηγούμενων δεκαετιών αποκαλύπτει πολλή σοφία που πρέπει να απορροφήσουμε από εκείνον τον κύκλο δράσεων, αντιδράσεων και καταστολής. (Όσον αφορά το θέμα αυτής της συνέντευξης, μια συνιστώμενη πηγή για το πως διαδραματίστηκε αυτή η συζήτηση εκείνα τα χρόνια μπορεί να βρεθεί στο άρθρο “The Telescope or the Kaleidoscope: A Critique of the ELF”, ειδικά όσον αφορά τον κώδικα μη βίας του τελευταίου).
Τέλος, παρακαλούμε να ανατρέξετε στο τέλος του κειμένου για τα στοιχεία των κρατούμενων από την περσινή εξέγερση του Kill the Bill στο Μπρίστολ: άνθρωποι που βρίσκονταν στους δρόμους και συχνά συγκρούστηκαν για να υπερασπιστούν τις συνθήκες ακόμα και για την «μη βίαιη» δράση.
– R.F., Αύγουστος 2022
Συνέντευξη με τον Peter Gelderloos
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα νομίζω ότι αυτό που θα συζητήσουμε γενικά είναι το εξής: τα θέματα της βίας, της μη βίας, της ποικιλομορφίας των τακτικών και όλες αυτές οι συζητήσεις που γίνονται εδώ και αρκετό καιρό στα κοινωνικά κινήματα. Έτσι, ίσως για να ξεκινήσουμε θα ήταν καλό να ξέρουμε, αν μπορείς να μας πεις λίγο, από πού προέρχεται αυτή η συζήτηση; Ποια είναι η ιστορία της; Γιατί είναι τόσο διχαστικό θέμα, και λίγο από το ιστορικό αυτής της συζήτησης που έχει γίνει.
PETER: Για αρχή, όταν μιλάμε για μη βία, μιλάμε για μια αποκλειστική πρακτική που προσπαθεί να επιτρέψει μόνο τακτικές ή μεθόδους που ορίζονται ως μη βίαιες. Και έτσι έρχεται ο αντίλογος σε αυτό: όχι η βία, αλλά μια ποικιλομορφία τακτικών, και μια ποικιλομορφία μεθόδων, και πεποιθήσεων και στρατηγικών, χωρίς καμία εμμονική εστίαση σε συχνά ηθικιστικούς ορισμούς για το αν μια συγκεκριμένη δράση είναι βίαιη ή όχι.
Υπάρχουν τόσες ιστορίες σε αυτή τη συζήτηση όσοι και οι άνθρωποι που μπορούν να τις διηγηθούν. Κατά την εμπειρία μου, μεγαλώνοντας την εποχή του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης και στη συνέχεια του αντιπολεμικού κινήματος [σ.σ. – στο Ιράκ], στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αρχές της δεκαετίας του ’00, ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα ζήτημα μη βίαιης ηγεμονίας που ως επί το πλείστον κυριαρχούσε στα κοινωνικά κινήματα του Παγκόσμιου Βορρά. Μη βίαιες ομάδες που συχνά συνεργάζονταν με τα μέσα ενημέρωσης και την αστυνομία για να εμποδίσουν οποιονδήποτε να παραβιάσει τα σχέδια δράσης που είχαν θέσει ή τους περιορισμούς στις τακτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ήταν σε μεγάλο βαθμό μια προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να επανασυνδεθούν με ιστορίες αγώνων που ήταν πιο ριζοσπαστικές, που ήταν πιο αποτελεσματικές και που χρησιμοποιούσαν ένα πολύ ευρύ φάσμα τακτικών. Έπρεπε να σπάσουμε τον ασφυκτικό κλοιό του λόγου, της στρατηγικής, και να επανασυνδεθούμε με αυτές τις ιστορίες: οι οποίες είχαν σε μεγάλο βαθμό αποσιωπηθεί.
Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, πρόκειται να υπάρξουν πολλές άλλες ιστορίες, άλλα σημεία από τα οποία προκύπτει αυτή η συζήτηση. Έτσι, κάποιοι άνθρωποι επέζησαν από ορισμένους αγώνες στη δεκαετία του ’60 και του ’70: υπήρξαν επίσης στιγμές συζήτησης όπου ίσως ένα συγκεκριμένο κίνημα ήταν πολύ κλειδωμένο σε μια πιο μιλιταριστική στρατηγική. Κατ’ εμέ, το να κριτικάρεις κάτι τέτοιο αποτελεσματικά είναι μια κριτική του μιλιταρισμού και όχι της βίας καθεαυτής: η οποία είναι φυσικά μια πολύ ασαφής κατηγορία. Αλλά σίγουρα υπήρχαν και άλλες στιγμές που οι άνθρωποι έμπαιναν σε αυτή τη συζήτηση για το ποιες τακτικές και στρατηγικές είναι κατάλληλες από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Και ήταν άραγε πάντα έτσι;… Καλά, όχι πάντα, αλλά στην τρέχουσα περίοδο άραγε πάντα τα έθνη-κράτη και άλλοι θεσμοί – μέρος του κατεστημένου – προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη ρητορική του να χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους βίαιους ή μη βίαιους; Ή μήπως είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο αυτό;
PETER: Συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό. Δεν νομίζω ότι η λέξη βία, η κατηγορία, χρησιμοποιήθηκε συστηματικά για να περιγράψει – ή να αστυνομεύσει – τις δράσεις των ανθρώπων στα κοινωνικά κινήματα μέχρι τον 20ό αιώνα – πραγματικά ειδικά με τη δημοτικότητα (ιδιαίτερα της γκαντιανής) μη βίας. Αν και σίγουρα η κατηγοριοποίηση της βίας χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει κοινωνικό συναγερμό για υποτιθέμενους κινδύνους για την κοινωνία, σίγουρα από τον 19ο αιώνα και πριν.
Οι κυβερνήσεις ενθαρρύνουν ιδιαίτερα τους ανθρώπους της δεξιάς να επιτίθενται σε άλλα μέλη της κοινωνίας που παρουσιάζονται ως επικίνδυνα ή απείθαρχα. Αλλά στη συνέχεια επενδύουν πάρα πολύ στην αστυνόμευση οποιουδήποτε μιλάει για κάποιου είδους απελευθερωτική, χειραφετητική, επαναστατική αλλαγή στην κοινωνία: οποιουδήποτε μιλάει για έναν κόσμο στον οποίο όλοι μπορούν να είναι ελεύθεροι, έναν κόσμο στον οποίο αντιμετωπίζουμε πραγματικά αυτές τις πολύ βαθιές καταπιέσεις που διατρέχουν όλη την κοινωνία μας. Οποιοσδήποτε προσεγγίζει την κοινωνική αλλαγή από αυτή την οπτική γωνία υπόκειται φυσικά σε αυτά τα αυστηρά πρότυπα μη βίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τους πολιτικούς και από όλους τους θεσμούς του κράτους.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Αν και, κάτι που έχουμε δει πολύ πρόσφατα σε ορισμένα από τα κινήματά μας (ιδιαίτερα στο περιβαλλοντικό κίνημα, στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε άλλες χώρες) είναι ότι οι ίδιοι οι ακτιβιστές έχουν υιοθετήσει αυτή τη ρητορική της μη βίας και την υποστηρίζουν ως την πιο αποτελεσματική στρατηγική. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα κύρια προβλήματα με αυτή την επιβολή και προώθηση της μη βίας στα πολιτικά κινήματα;
PETER: Αναφερόμενοι ειδικά στους νεότερους σχηματισμούς εντός των οικολογικών κινημάτων, και μόνο το επίπεδο της ιστορικής αμνησίας είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Και το επίπεδο ασέβειας προς άλλα τρέχοντα κινήματα. Το περιβαλλοντικό κίνημα δεν είναι καινούργιο, απλά υπάρχουν κάποιοι νέοι παίκτες στη σκηνή που έχουν λάβει μεγάλη προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης. Όχι μόνο έχουν αγνοήσει πολλά ιστορικά κινήματα που ήταν πολύ σημαντικά, και που μας δίνουν πολλές εμπειρίες από τις οποίες μπορούμε να μάθουμε: αλλά αγνοούν επίσης κινήματα που είναι σε εξέλιξη σήμερα, ή που ήταν εξαιρετικά πρόσφατα: όπως οι διάφορες ZADs στη Γαλλία, «ζώνες προς υπεράσπιση», ειδικά το πιο διάσημο στην (συγγνώμη για τα γαλλικά μου) Notre-Dame-des-Landes που σταμάτησε την κατασκευή αεροδρομίου. Σταμάτησε ένα έργο που συνδέεται με μια από τις βιομηχανίες που εμπλέκονται περισσότερο στην καταστροφή του πλανήτη. Σταμάτησαν με επιτυχία αυτό το έργο κατασκευής αεροδρομίου, και στο μεταξύ άνθρωποι όλων των ειδών δημιουργούν μια εντελώς διαφορετική σχέση με τη γη: μια σχέση που βασίζεται στη γνώση της γης και στο σεβασμό της γης, που γίνονται μέρος της γης και όχι αυτού του είδους των αλλοτριωμένων μηχανών που απλά κινούνται πάνω και έξω από τη φύση…
Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι μια μεγάλη νίκη. Και κερδήθηκε χρησιμοποιώντας μια ποικιλία τακτικών. Σε όλους τους αγώνες ενάντια στους αγωγούς στη Βόρεια Αμερική, εμπνευσμένοι και σε πολλές περιπτώσεις επικεντρωμένοι στην αντίσταση των ιθαγενών… Υπήρχε μια ποικιλία τακτικών εκεί, και συνδεόταν με μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία αγώνων. Αγώνες στα εδάφη των ιθαγενών σε όλο τον κόσμο, που κλείνουν ορυχεία, σταματούν υδροηλεκτρικά φράγματα, δασικές φυτείες, και χρησιμοποιούν μια ποικιλία τακτικών…
Και είναι απολύτως αλαζονικό να βγαίνουμε στη σκηνή και να μη συνδεόμαστε με αυτούς τους άλλους αγώνες, να μη μαθαίνουμε από αυτούς, να μη συμμετέχουμε σε διάλογο μαζί τους. Φυσικά κάθε νέο κίνημα μπορεί να προσφέρει κάτι καινούργιο, κάθε νέο άτομο ή ομάδα ανθρώπων που αρχίζει να συμμετέχει στον αγώνα έχει κάτι καινούργιο να φέρει και έχει κάτι καινούργιο να πει που είναι έγκυρο. Αλλά όχι αν δεν είναι σε θέση να ακούσει, όχι αν δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τους ανθρώπους που είναι ήδη εκεί έξω, που δεν κάνουν πίσω και που έχουν μεταδώσει εμπειρίες για το πώς να αντιστέκονται εδώ και γενιές.
Γι’ αυτό ακριβώς τα κινήματα αυτά λαμβάνουν τόση προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης: επειδή βοηθούν στην επίτευξη της ρήξης που χρειάζονται οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί, ώστε οι ίδιοι οι άνθρωποι και οι θεσμοί που είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή του πλανήτη να είναι αυτοί που θα μας πουλήσουν τις λύσεις. Η οποία λύση είναι βασικά ο πράσινος καπιταλισμός, η κρατική χρηματοδότηση για τεράστια έργα υποδομής που θα αφήσουν αυτούς που ήδη κατέχουν τα πάντα να κερδίσουν ακόμη περισσότερα.
Όλες αυτές οι λύσεις είναι αδύνατες αν έχετε μια άποψη για την υπεράσπιση της Γης που βλέπει τους ανθρώπους ως μέρος της φύσης, που συνδέεται με τους αγώνες και τις κοσμοθεωρίες των ιθαγενών, που συνδέεται με μια αντικαπιταλιστική ή αναρχική ανάλυση.
Σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι σε όλους τους τομείς, υπάρχει νομίζω ένας καλός βασικός κανόνας: μην εμπιστεύεστε ανθρώπους ή οργανώσεις που δεν δείχνουν αλληλεγγύη στους κρατούμενους του αγώνα. Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που βρίσκονται στη φυλακή αυτή τη στιγμή επειδή έχουν παραβιάσει τους καπιταλιστικούς νόμους για να υπερασπιστούν ένα δάσος, για να υπερασπιστούν έναν βάλτο ή μια αλυκή ή ένα συγκεκριμένο είδος, ή για να υπερασπιστούν ότι καλλιεργούν τροφή σε σχέση με τη γη, ή για να αντεπιτεθούν στις δοκιμές σε ζώα – ή οποιοδήποτε από μια σειρά πραγμάτων, υπάρχουν άνθρωποι στη φυλακή αυτή τη στιγμή για αυτούς τους λόγους. Νομίζω ότι τα κίνητρα μιας υποτιθέμενης περιβαλλοντικής οργάνωσης που δεν τους αναφέρει καν, που απλά τους αφήνει να σαπίζουν στη φυλακή, είναι άκρως ύποπτα.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Γιατί πιστεύετε ότι τέτοια ακτιβιστικά κινήματα υιοθετούν αυτές τις ιδέες; Υπάρχουν θεσμοί που παίζουν ρόλο στην προώθησή τους, όπως ΜΚΟ, πολιτικά κόμματα, προοδευτικά μέσα ενημέρωσης και άλλα παρόμοια; Και πώς το επιτυγχάνουν αυτό;
PETER: Αυτό είναι ένα πρόβλημα με την αριστερά γενικά αλλά και με οποιαδήποτε κριτική της αριστεράς: είναι πολύ μπέρδεμα. Αυτές οι οργανώσεις, αυτά τα κινήματα, συμμαζεύουν ανθρώπους που είναι απολύτως ειλικρινείς – και με τους οποίους είναι απολύτως εφικτό να είσαι αλληλέγγυος – μαζί με καιροσκόπους, με ισχυρούς θεσμούς που είναι μέρος του προβλήματος, που επιδιώκουν να επωφεληθούν από το πρόβλημα. Έτσι, είναι δύσκολο να κάνουμε αυτές τις κριτικές με τρόπο που να μην κάνει τους πιθανούς συμμάχους να κολλήσουν πιο κοντά σε αυτούς που πρέπει να πολεμήσουμε.
Νομίζω ότι πρέπει να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα σε διαφορετικά επίπεδα ταυτόχρονα. Από τη μία πλευρά, αυτό που συμβαίνει στη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη, αυτό που συμβαίνει σε όλους εμάς και σε όλα τα έμβια όντα με τα οποία ζούμε μέσα σε μία σχέση είναι εξαιρετικά καταθλιπτικό. Και όταν κάτι είναι τόσο καταθλιπτικό, όταν προκαλείται τόση ζημιά από μια τόσο τεράστια, αδυσώπητη μηχανή, το πιο εύκολο πράγμα είναι είτε να το αγνοήσεις – απλά να κλείσεις τα μάτια σου, να τραβήξεις τα σκεπάσματα και να ελπίζεις ότι θα φύγει – είτε να σπεύσεις σε λύσεις με μαγικά ραβδιά.
Λέγοντας λύση με μαγικό ραβδί, μιλάω για κάτι όπου νομίζουμε ότι μπορούμε απλώς να τραβήξουμε έναν μοχλό, όπου δεν χρειάζεται να δώσουμε τίποτα πίσω, δεν χρειάζεται να εμπλακούμε σε καμία θεμελιώδη μεταμόρφωση, και αυτό απλώς θα βγάλει μια λύση. Έτσι, οι κυβερνήσεις που εξασφάλιζαν ότι η οικοκτονία συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς θα είναι ξαφνικά αυτές που προστατεύουν το περιβάλλον – ή οι εταιρείες που βγάζουν δισεκατομμύρια από την εκμετάλλευση των ανθρώπων, την εκμετάλλευση άλλων ζωντανών όντων, την εκμετάλλευση του πλανήτη ως ζωντανό σύστημα, θα αρχίσουν ξαφνικά να παράγουν προϊόντα που προστατεύουν τον πλανήτη.
Αυτό είναι παράλογο – κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να καταλάβει ότι αυτό είναι παράλογο. Αλλά όλοι μας έχουμε ένα τεράστιο συναισθηματικό συμφέρον να μην βλέπουμε τον παραλογισμό αυτού του πράγματος, γιατί διαφορετικά σημαίνει ότι είναι δική μας ευθύνη. Διαφορετικά σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε την πραγματικά σκληρή δουλειά και να αντιμετωπίσουμε τους πολύ σοβαρούς κινδύνους για να το αλλάξουμε αυτό, για να σταματήσουμε αυτή την οικοκτονική μηχανή.
Έτσι για τους ανθρώπους της βάσης έχω να πω ότι αυτό είναι από τη μία πλευρά ένα ειλικρινές λάθος για το γιατί υποστηρίζουν μεθόδους που δεν πρόκειται να βοηθήσουν, και που μπορεί ακόμη και να κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις παραμένουν στην εξουσία κινητοποιώντας τις κοινωνικές συγκρούσεις και παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως τους διαιτητές των κοινωνικών συγκρούσεων και των κοινωνικών κρίσεων – έτσι, αν πρόκειται κάποιος να βρει λύση, οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι στο τραπέζι, πρέπει να είναι σε θέση να καθορίσουν τη διαδικασία. Έτσι, έχουμε πράγματα που δεν έχουν καμία ελπίδα (ακόμη και από την άποψη αυτής της πολύ περιορισμένης, τεχνοκρατικής εστίασης στην κλιματική αλλαγή) να αποτρέψουν τα σημεία καμπής που πρέπει να αποτρέψουμε, όπως οι συμφωνίες του Παρισιού. Το σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι είναι θεατές που παρακολουθούν τις «δικές τους» κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις «μας» υποτίθεται μιλούν για την επίλυση αυτών των πραγμάτων.
Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει μια αρκετά μεγάλη κρίση συσσώρευσης, χρειάζεται συνεχείς παρεμβάσεις, συνεχή χρηματοδότηση, συνεχείς επενδυτικές ευκαιρίες. Χρειάζεται μια νέα βιομηχανική επέκταση και στροφή στη λεγόμενη πράσινη ενέργεια, αυτό θα ήταν σίγουρα μια μεγάλη ευλογία για τον καπιταλισμό. Έτσι, ενδιαφέρονται πολύ για τη χρηματοδότηση ενός περιβαλλοντικού κινήματος που είναι εξημερωμένο, που συνεργάζεται και που βοηθάει σε αυτή την πιο τεχνοκρατική αναγωγιστική προσέγγιση. Η οποία ως επί το πλείστον εξετάζει μόνο τον ατμοσφαιρικό άνθρακα αντί να εξετάζει τη γη ως ένα διασυνδεδεμένο πλέγμα σχέσεων του οποίου είμαστε μέρος – στο οποίο κάθε πράγμα επηρεάζει κάθε άλλο πράγμα. Έτσι, δεν μπορείς να εξετάσεις τον ατμοσφαιρικό άνθρακα χωρίς να εξετάσεις τους πληθυσμούς της θαλάσσιας ενυδρίδας, χωρίς να εξετάσεις τις κυνηγετικές πρακτικές, χωρίς να εξετάσεις τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργούμε την τροφή μας, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Και υπάρχουν επίσης ΜΚΟ, των οποίων οι διευθυντές παίρνουν τεράστιους μισθούς και οι οποίοι εμπλέκονται σε γενοκτονίες, όπως το WWF που εμπλέκεται σε γενοκτονικές πρακτικές στην Αφρική, επειδή είναι ακόμα εγκλωβισμένοι σε αυτή την αποικιοκρατική νοοτροπία όπου η φύση και οι άνθρωποι αλληλο-αποκλείονται. Έτσι, βοηθούν στη χρηματοδότηση παραστρατιωτικών οργανώσεων που επιτίθενται σε ιθαγενείς και διώχνουν τους ιθαγενείς από τη γη τους.
Το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι: οι άνθρωποι υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό. Η οικολογική καταστροφή πλανητικής κλίμακας είναι σχετικά πρόσφατο πρόβλημα – προκαλείται από τον καπιταλισμό, προκαλείται από την αποικιοκρατία. Και μετά τα προβλήματα περιφερειακής ή ηπειρωτικής κλίμακας που είδατε πριν από αυτό – δεν συνέβησαν παντού. Υπάρχουν πολλές ανθρώπινες κοινωνίες που εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα και οι οποίες ξέρουν πώς να υπάρχουν ως υγιές μέρος του οικοσυστήματός τους.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε πάντα μέρος του οικοσυστήματος. Μπορούμε να συνεχίσουμε να εξορθολογίζουμε τη φύση, να τη μετατρέπουμε σε εργοστάσιο και να ελέγχουμε εκροές, εισροές κ.ο.κ., να διατηρήσουμε μερικά σημεία ως καταφύγια που μπορούμε να χρεώνουμε χρήματα στους τουρίστες για να έχουν πρόσβαση. Ή μπορούμε πραγματικά να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μέρος της γης και ότι είμαστε συνδεδεμένοι με όλα τα άλλα έμβια όντα – και να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό, να απαλλαγούμε από όλους τους κοινωνικούς μηχανισμούς που μας αποξενώνουν και μας εμποδίζουν να ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Ναι, ακριβώς. Και επίσης, όσον αφορά το πώς διαδίδονται αυτές οι ιδέες και τι ρόλο παίζουν στις μηχανορραφίες του κράτους, υπάρχει αυτή η ιδέα της αντεξέγερσης που χρησιμοποιούν τα κράτη για να υπονομεύσουν τα κοινωνικά κινήματα. Και ήθελα να μάθω λίγο, αν θα μπορούσες να μιλήσεις για το τι είναι αυτό, και πώς σχετίζεται με τη μη βία – και πώς το χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις για να επιτύχουν τους στόχους τους;
PETER: Στην επιστήμη του κράτους μελετώνται πράγματα για τον κοινωνικό έλεγχο: για τη διατήρηση και την αύξηση της εξουσίας τους. Στο παρελθόν, στην πιο νεωτερική περίοδο – χρησιμοποιώντας αυτή τη μεταφορά του Χομπς για την κοινωνία ως σώμα, με το Κράτος ως τον εγκέφαλό του – η ειρήνη θεωρούνταν η φυσική τάξη της κοινωνίας. (Με τη σημείωση βέβαια ότι η μόνη κοινωνία που τους ενδιαφέρει είναι μια κοινωνία που κυβερνάται από ένα κράτος. Έτσι αγνοούν την πιθανότητα να υπάρχουν και άλλα είδη κοινωνιών). Έτσι, λόγω των προκαταλήψεών τους έτειναν να πιστεύουν ότι η ειρήνη ήταν η φυσική κατάσταση της κρατικιστικής κοινωνίας, και έτσι, χρησιμοποιώντας τον βιολογισμό που ήταν κοινός κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, έβλεπαν την αταξία ως μόλυνση, ως ασθένεια που προκαλείται από κάποιον παράγοντα που έρχεται από έξω.
Έτσι, συχνά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, εκείνες οι αστυνομικές υπηρεσίες που συνεργάζονταν σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, ανταλλάσσοντας πληροφορίες (εκείνη την περίοδο ειδικότερα για τους αναρχικούς ταραξίες): χρησιμοποιούσαν συχνά τη μεταφορά ότι αυτοί οι αναρχικοί μετανάστες ήταν σαν την πανούκλα – που έχει κανείς την εντύπωση ότι δεν γνώριζαν καν ότι ήταν μεταφορά – ως αυτή την εξωτερική ασθένεια λοιπόν που έπρεπε να εξαλειφθεί από το κοινωνικό σώμα, προκειμένου αυτό το σώμα να γίνει υγιές. Αυτή η αστυνομική φιλοσοφία και αυτή η επιστήμη του κοινωνικού ελέγχου αποδείχθηκαν ξανά και ξανά αναποτελεσματικές. Και έτσι τελικά (με τους Βρετανούς βασικά να πρωτοστατούν σε αυτό, κυρίως με την εμπειρία τους ενάντια στα κινήματα ανεξαρτησίας και τα αντιαποικιακά κινήματα στην Κένυα, αλλά συνδέοντας το αμέσως με τις εμπειρίες και την επιστήμη του κοινωνικού ελέγχου στην Ιρλανδία, στην Ινδία, και αλλού – και συνδέοντας αμέσως με άλλα αποικιακά/νεοαποικιακά και εποικιακά κράτη όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ), συνειδητοποίησαν ότι στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο χρήσιμο και πιο ακριβές να συνειδητοποιήσουν ότι η φυσική κατάσταση της κοινωνίας υπό το κράτος είναι ο συνεχής πόλεμος. Κάτι που είναι αρκετά ενδιαφέρον γιατί μοιάζει πολύ με την ιδέα του κοινωνικού πολέμου που αναπτύχθηκε από τον αντεξουσιαστή φεμινιστή André Leó, ο οποίος ήταν βετεράνος της Παρισινής Κομμούνας, έναν αιώνα νωρίτερα – και έκτοτε αυτή η ιδέα του κοινωνικού πολέμου αναπτύχθηκε αρκετά καλά από τους εξεγερσιακούς αναρχικούς και άλλους.
Οπότε αυτή είναι βασικά η πραγματικότητα: το κράτος διεξάγει πόλεμο εναντίον όλων μας συνεχώς. Τα κράτη πρέπει ουσιαστικά να συνειδητοποιήσουν ότι η ύπαρξή τους εξαρτάται από τον πόλεμο ενάντια στους ίδιους τους πληθυσμούς τους. Διότι η μεθοδολογία της αντεξέγερσης σχεδόν αμέσως προσαρμόστηκε από τα κράτη για να χρησιμοποιηθεί εναντίον των δικών τους προνομιούχων πολιτών (προνομιούχων πολιτών με την έννοια ότι αναπτύχθηκε αρχικά στην Κένυα – γρήγορα μεταφέρθηκε στο Μπρίξτον, το Μπρίστολ, το Λος Άντζελες και το Ντιτρόιτ). Επομένως, δεν ήταν ποτέ μια περιθωριακή πραγματικότητα που αφορούσε τις αποικίες – είναι κάτι που κατά κάποιον τρόπο ενοποιεί τον τρόπο με τον οποίο τα κράτη βλέπουν κάθε υπήκοό τους, άποικο ή μη. Έπρεπε λοιπόν να συνειδητοποιήσουν ότι η σύγκρουση ήταν μόνιμη και ότι δεν μπορούσαν ποτέ… παρόλο που συνέχισαν να χρησιμοποιούν τον θίασο των εξωτερικών ταραχοποιών επειδή είναι ένας καλός τρόπος για να απονομιμοποιήσουν τους ανθρώπους, δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα να σκέφτονται έτσι. Έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με την κοινωνία τους, και αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να διαχειριστούν τη σύγκρουση.
Αυτό λοιπόν σημαίνει, για παράδειγμα, υπηρεσίες πληροφοριών και αστυνομικές υπηρεσίες: μερικές φορές αφήνουν κάποια πράγματα να περνούν απαρατήρητα. Μπορεί να κάνουν συλλογή πληροφοριών και να γνωρίζουν παράνομες δραστηριότητες και να αποφασίσουν να μην συλλάβουν κανέναν, γιατί αν συλλάβεις ανθρώπους, τότε σοκάρεις το κίνημα· δίνεις πληροφορίες για αυτά που γνωρίζεις. Και τότε το κίνημα έχει την ευκαιρία να βελτιώσει τις πρακτικές ασφαλείας του. Ενώ αν απλά συνεχίσεις να τους κατασκοπεύεις και να τους παρακολουθείς και να κάνεις κοινωνική χαρτογράφηση, τότε έχεις περισσότερες πιθανότητες να γνωρίζεις τα πάντα που συμβαίνουν και ο αντίπαλός σου – ο εχθρός σου, τα κοινωνικά κινήματα – καλώς εχόντων για το κράτος θα συνεχίσει να είναι χαλαρος όσον αφορά τις πρακτικές ασφαλείας του.
Αυτή λοιπόν είναι μόνο μία πρακτική διαφορά που επιφέρει η στρατηγική της αντεξέγερσης. Βασικά, ο γενικός στόχος της στρατηγικής της αντεξέγερσης είναι η σύγκρουση να παραμείνει στο ελάχιστο επίπεδο – που είναι η μη βία. Ο Frank Kitson, αυτή η βρετανική στρατιωτική προσωπικότητα, θεωρητικοποίησε τρία διαφορετικά επίπεδα κοινωνικής σύγκρουσης, με το χαμηλότερο να είναι η προετοιμασία, δηλαδή η μη βία, και το υψηλότερο να είναι η πλήρως ανεπτυγμένη εξέγερση. Οπότε βασικά το κράτος θέλει να αποφύγει τη σύγκρουση να φτάσει σε πλήρη εξέγερση, η οποία είναι βασικά το σημείο στο οποίο όλοι μας – όλα τα υποκείμενα του κράτους – συνειδητοποιούμε ότι είμαστε σε πόλεμο και αντιστεκόμαστε. Το κράτος θα προτιμούσε να είναι ένας μονόπλευρος πόλεμος αυτός.
Και έτσι η μη βία είναι χρήσιμη για το κράτος στο πλαίσιο της μεθοδολογίας της αντεξέγερσης, επειδή πειθαρχεί τους ανθρώπους να διατυπώνουν τον αγώνα τους ως αιτήματα, σε διάλογο με το κράτος. Το οποίο φυσικά διασφαλίζει ότι το Κράτος θα έχει πάντα ένα ρόλο σε αυτό: και μπορεί να αποτρέψει την άρνησή του στη διαδικασία του αγώνα.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Αυτό είναι ένα θέμα που είναι λίγο δύσκολο να ερευνηθεί, επειδή μπορεί μεν να βρει κανείς πολλές πληροφορίες σχετικά με αυτά στο διαδίκτυο, ακόμη και να αγοράσει μερικά από τα εγχειρίδια του αμερικανικού στρατού (μπορείτε να βρείτε το PDF στο διαδίκτυο, νομίζω ότι είναι το 3-24, κάτι τέτοιο), ή μπορείτε ακόμη και να αγοράσετε το PDF που βρίσκεται στο ΝΑΤΟ και όλες αυτές τις μαλακίες. Αλλά αυτά είναι πάντα γραμμένα από τη δική τους οπτική γωνία. Και είναι πραγματικά χρήσιμο να το διαβάσεις, να τους διαβάσεις για να μάθεις πώς σκέφτονται. Αλλά επίσης είναι δύσκολο να εξάγεις τι πραγματικά προσπαθούν να κάνουν. Ποιες είναι λοιπόν καλές πηγές ή τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα πώς το κράτος προσεγγίζει αυτές τις τακτικές; Ποιες στρατηγικές χρησιμοποιούν;
PETER: Υπάρχει μια πολύ καλή ιστορία της αστυνόμευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες (αν και γίνονται κάποιες αναφορές στο Ηνωμένο Βασίλειο) από τον Kristian Williams: Our Enemies in Blue. Και υπάρχει μια σειρά από… Νομίζω ότι πολύ περισσότεροι αναρχικοί αρχίζουν να αναπτύσσουν αυτή τη σκέψη στην ανάλυση των συνεχιζόμενων κοινωνικών συγκρούσεων. Ακόμα και η έννοια της ανάκτησης (recuperation), η οποία εμφανίζεται πολύ έντονα στον [Alfredo M.] Bonanno, ή στο Ai Ferri Corti (At Daggers Drawn), είναι – σε διαφορετική γλώσσα – μια πολύ άμεση αναφορά στο πώς λειτουργεί το κράτος, συμπεριλαμβανομένων των μεθοδολογιών της αντεξέγερσης. Αυτό είναι αναμφίβολα χρήσιμο.
Έχουν γραφτεί κάποια δοκίμια που ήταν πολύ καλά, αναλύοντας την αντιρατσιστική/αντι-αστυνομική εξέγερση που ξεκίνησε (ή μάλλον που ξαναξεκίνησε) μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ το περασμένο καλοκαίρι – και η οποία φυσικά εξαπλώθηκε σε πολλά άλλα μέρη, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο του κύριου άρθρου που σκέφτομαι…
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Μήπως είναι ένα από αυτά που εκδίδονται από τις εκδόσεις Ill Will Editions;
PETER: Ναι, σίγουρα ενσωματώνουν αυτό το σκεπτικό […] έγραψα κι εγώ κάτι, εξετάζοντας πώς χρησιμοποιήθηκε ο θίασος των εξωτερικών ταραχοποιών για να απονομιμοποιηθεί η αντίσταση: «Ο άλλος λευκός εκδικητής». Οπότε, παρακαλώ, όποιος ακούει, να μοιραστεί άρθρα ή συστάσεις. Αλλά αυτός ο φακός ήταν πολύ διαδεδομένος στην ανάλυση. Ιδιαίτερα από την αριστερά: γιατί είναι αρκετά ενδιαφέρον, παρόλο που η δεξιά και οι μπάτσοι σκότωσαν αρκετές δεκάδες ανθρώπους κατά τη διάρκεια αυτής της εξέγερσης, φαίνεται ότι στην πραγματικότητα η θεσμική αριστερά και η κεντροαριστερά ήταν πιο αποτελεσματικές στην ειρήνευση αυτών των εξεγέρσεων.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
PETER: Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει συχνά. Η δεξιά πρέπει να καταφύγει σε πολύ μεγαλύτερο επίπεδο βίας προκειμένου να εξουδετερώσει πλήρως τα κινήματα και τους κοινωνικούς αγώνες, κάτι που φυσικά έχει κάνει στο παρελθόν, ως γνωστόν. Αλλά αυτό το επίπεδο βίας και αυτό το επίπεδο δολοφονιών και καταστολής τείνει επίσης να έχει διαλυτικά αποτελέσματα για τον καπιταλισμό. Ενώ η θεσμική αριστερά βρίσκεται σε καλύτερη θέση για να διχάσει και να ειρηνεύσει το κίνημα – τουλάχιστον για λίγο. Είδαμε πόσο γρήγορα τα μέλη των δημοτικών συμβουλίων και πόσοι άλλοι μεταπήδησαν από το να υποστηρίζουν την κατάργηση της αστυνομίας στο να υποστηρίζουν την αποχρηματοδότησή της μέσα σε ένα μήνα… Με τη θεσμική αριστερά να είναι πιο κοντά στο κίνημα (και μερικές φορές μέρος του κινήματος), έχει καλύτερη κατανόηση, μπορεί να εντοπίσει διαφορές, να διαιρέσει το κίνημα σε τομείς, να εντοπίσει τους ριζοσπάστες και να τους απομονώσει μέσω του λόγου της μη βίας. Μέσω των λόγων της υπεύθυνης μεταρρύθμισης.
Και όταν το κίνημα διαιρείται έτσι, και οι ριζοσπάστες απομονώνονται, τότε η αστυνομική καταστολή γίνεται επίσης πιο αποτελεσματική. Επειδή η αστυνομία δεν είναι πολύ έξυπνη, και συχνά ο τρόπος με τον οποίο κατευθύνει τη βία της ριζοσπαστικοποιεί περισσότερους ανθρώπους, ενθαρρύνει περισσότερους ανθρώπους να αντισταθούν, αποσταθεροποιεί τα πράγματα ακόμα περισσότερο.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Ναι, νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν οι άνθρωποι που συμμετέχουν στα κοινωνικά κινήματα. Επειδή είναι αρκετά απογοητευτικό για πολλούς ανθρώπους – και μερικές φορές είναι δύσκολο να πιστέψουν ότι κινήματα, οργανώσεις και άνθρωποι που μπορεί να θεωρείς συμμάχους σου μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο στη στρατηγική του κράτους για την καταπολέμηση της εξέγερσης. Νομίζω ότι είναι κάτι που ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει σίγουρα. Μιλήσαμε λοιπόν λίγο για το πώς οι υποστηρικτές της μη βίαιης δράσης κρύβουν την ιστορία των κοινωνικών κινημάτων προκειμένου να προβάλουν τα επιχειρήματά τους. Αλλά κάτι για το οποίο νομίζω ότι μιλάς στα βιβλία σου είναι ότι η ποικιλομορφία των τακτικών δεν είναι μόνο κάτι που υπήρχε από πάντα, αλλά και ότι τείνει να είναι πραγματικά αποτελεσματική, και στην πραγματικότητα να αποδίδει καλύτερα αποτελέσματα από το να μένεις μόνο στη μη βία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Γιατί πιστεύεις ότι ισχύει αυτό; Γιατί πιστεύεις ότι επιτρέποντας την ύπαρξη διαφορετικών στρατηγικών μαζί – γιατί είναι αυτό πιο αποτελεσματικό για τα κοινωνικά κινήματα;
PETER: Για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Σε καταστάσεις σύγκρουσης στους δρόμους είναι απλά πολύ πιο δύσκολο για έναν συγκεντρωτικό, ενιαίο εχθρό – όπως το κράτος, όπως οι αστυνομικές δυνάμεις – να αντιμετωπίσει έναν πολύ σύνθετο, ετερογενή (και μερικές φορές ακόμη και χαοτικό) αντίπαλο – ο οποίος σε ένα μέρος χρησιμοποιεί ειρηνικές τακτικές όπως μια αγρυπνία με κεριά ή μια ειρηνική πορεία ή το ντρόπιασμα των αστυνομικών – και σε ένα άλλο μέρος έχει μια γραμμή ασπίδας και προσπαθεί να περάσει την αστυνομία: και σε ένα άλλο μέρος εμπλέκεται σε μάχες στους δρόμους, βανδαλίζοντας, λεηλατώντας, επιτίθοντας και εξαφανίζοντας. Αυτό ιστορικά (και υπάρχουν και πρόσφατα παραδείγματα και παλιά παραδείγματα) ήταν πάντα πολύ πιο δύσκολο για τα κράτη να το αντιμετωπίσουν.
Όσον αφορά το οικοσύστημα ενός κοινωνικού κινήματος, όσο μεγαλύτερο είναι το εύρος, η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα, τόσο πιο υγιές είναι αυτό το κοινωνικό κίνημα, τόσο πιο υγιής είναι ο διάλογος, τόσο περισσότερες διαφορετικές πρακτικές μπορείς να δοκιμάσεις ταυτόχρονα – μπορεί να λειτουργήσει ως εργαστήριο όλο αυτό. Μπορεί να αντιμετωπίσει πολλαπλά ζητήματα του προβλήματος ταυτόχρονα.
Η συγκεντρωτική λήψη αποφάσεων είναι στην πραγματικότητα πολύ συνδεδεμένη με την ενότητα – την ενότητα των τακτικών και την ενότητα των στρατηγικών στην οποία συνήθως αναφέρεται η αριστερά. Αυτή η ενότητα πρέπει να περάσει από κάποιο κεντρικό σημείο λήψης αποφάσεων και νομιμοποίησης. Και η συγκεντρωτική λήψη αποφάσεων δεν είναι ποτέ πιο αποτελεσματική, δεν είναι ποτέ πιο γρήγορη: το μόνο πλεονέκτημα που έχει είναι ότι επιτρέπει τον αυταρχικό έλεγχο ενός μεγαλύτερου σώματος, δημιουργώντας ένα σημείο συμφόρησης όπου μπορεί να διαχυθεί η νομιμότητα.
Έτσι, η ποικιλία τακτικών και μεθόδων είναι πιο αποτελεσματική για όλους αυτούς τους λόγους και για περισσότερους.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Πώς μπορούμε να αποτρέψουμε αυτούς τους θεσμούς που διαδίδουν αυτές τις ιδέες της μη βίας, που επιβάλλουν τις ιδέες της μη βίας – πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την ποικιλομορφία των τακτικών ζωντανή και υγιή στα κινήματά μας; Πώς μπορούμε να την προωθήσουμε; Τι είδους στρατηγικές έχεις δει; Τι έχεις δοκιμάσει; Τι είδους ιδέες μπορείς να μας δώσεις για να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι;
PETER: Ένα πράγμα που θεωρώ ότι είναι πραγματικά σημαντικό και νομίζω ότι δεν έχει μελετηθεί αρκετά (τουλάχιστον στον αγγλόφωνο κόσμο), είναι η ιδέα της ιστορικής μνήμης. Η οποία απλώς μεταφράζεται από τα καταλανικά – είναι επίσης κοινή στα ισπανικά και τα ιταλικά. Η οποία δεν είναι αυτή η ιδέα της ιστορίας ως κάτι που ζει σε βιβλία, αλλά κάτι που υπάρχει σε ομάδες, στη συλλογική ανταλλαγή εμπειριών. Έτσι, κατά την άποψη αυτή, η ιστορία είναι κάτι που πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό, δεν είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει μόνο σε αρχεία, και σε ένα κίνημα αυτό σημαίνει συνεχή επανασύνδεση με το παρελθόν, με εμπειρίες αγώνων, επανασύνδεση με τους ανθρώπους που επέζησαν από αυτούς τους αγώνες και είναι ακόμα ζωντανοί σήμερα, ανταλλαγή ιστοριών από ακόμα παλαιότερους αγώνες. Και να τις κρατάμε ζωντανές, να τις κρατάμε στους δρόμους – να κάνουμε εκδηλώσεις για αυτές τις ιστορίες αγώνων και πώς συνδέονται άμεσα με το παρόν στα κοινωνικά μας κέντρα, στις εκδηλώσεις μας και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής.
Έχω παρατηρήσει ότι η μη βία – η αποκλειστική μη βία – συνδέεται στενά με την ιστορική αμνησία. Συνδέεται στενά με κινήματα που ξεχνούν το παρελθόν τους. Νομίζω ότι είναι καλό να το ελέγχουμε αυτό κάθε τόσο – πόσοι άνθρωποι σε ένα κίνημα έχουν καλή στρατηγική μνήμη για πράγματα που συνέβησαν πριν από πέντε και δέκα χρόνια; Είτε πρόκειται για περιπτώσεις καταστολής, είτε για ένα μεγάλο κίνημα διαμαρτυρίας και εξέγερσης, είτε για μια ιδιαίτερα αποτελεσματική αντίσταση, και απλά να κάνετε συζητήσεις με ανθρώπους που ίσως τους γνωρίζατε πριν από πέντε ή δέκα χρόνια και να ελέγξετε μαζί τους αν γνωρίζουν για αυτές τις συλλήψεις, αν γνωρίζουν για αυτές τις εξεγέρσεις, αν γνωρίζουν για την τάδε εκστρατεία. Και αν ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων δεν έχει καν μια στρατηγική μνήμη για πράγματα που συνέβησαν πριν από πέντε και δέκα χρόνια… και με τον όρο στρατηγική μνήμη εννοώ ότι δεν χρειάζεται να είναι σε θέση να γράψουν κοτζάμ διδακτορική διατριβή πάνω σε αυτό, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να είναι σε θέση να γνωρίζουν αρκετά για το νόημα αυτού του γεγονότος ώστε να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν ως στρατηγική αναφορά. Σαν να λέμε «α, συνέβη το τάδε, βοήθησε πραγματικά πολύ το γεγονός ότι οι άνθρωποι άρχισαν να διοργανώνουν γλέντια μεταξύ όλων των φίλων και των μελών της οικογένειας όλων των ανθρώπων που συνελήφθησαν, επειδή μας επέτρεψε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, μπορούσαμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον συναισθηματικά», και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής.
Αυτό εννοώ με τον όρο στρατηγική μνήμη – τουλάχιστον αρκετές λεπτομέρειες ώστε να έχουμε μάθει κάτι από αυτό. Αν ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων σε ένα κίνημα δεν έχει στρατηγική μνήμη των πραγμάτων μόλις πέντε και δέκα χρόνια πριν, τότε έχουμε πρόβλημα. Αυτό λοιπόν είναι το ένα πράγμα, αυτή η συνέχεια της ιστορίας. Δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα στον τόπο όπου ζει ο καθένας αυτή τη στιγμή, αλλά αν βρίσκεσαι σε μια στιγμή κοινωνικής ειρήνης, αν βρίσκεσαι σε μια στιγμή που το κράτος κρύβει με επιτυχία τις κύριες συγκρούσεις: κυρίως αυτές οι τακτικές και αυτές οι στρατηγικές ζουν στα κινήματα, αλλά αν δεν υπάρχει ισχυρό κίνημα αυτή τη στιγμή, τότε μπορούμε να κάνουμε εκδηλώσεις για τα κινήματα που μας εμπνέουν ώστε να τα κάνουμε δημοφιλή. Μπορείς να εμπνευστείς από τη ZAD και να αποκλείσεις το αεροδρόμιο. Μπορείς να κάνεις μια βιντεοκλήση με ανθρώπους που συμμετείχαν στον αγώνα στο Standing Rock, ή που προσπαθούν να σταματήσουν τους αγωγούς πετρελαίου και ούτω καθεξής. Έτσι, πρέπει να διατηρούμε ενεργά τη μνήμη ζωντανή, πρέπει να οικοδομούμε ενεργά σχέσεις και να δημιουργούμε συνδέσεις, δεν εμφανίζονται από μόνες τους. Και βρίσκω ότι όταν το κάνουμε αυτό, τότε οι άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι να γνωρίζουν πραγματικά τις τακτικές και τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για να κερδίσουμε τις λίγες νίκες που έχουμε κερδίσει, για να προστατεύσουμε τα λίγα πράγματα που έχουμε ακόμα και που μπορούμε να τα αποκαλούμε δικά μας – είτε πρόκειται για παραδοσιακή διακυβέρνηση, είτε πρόκειται για εργασιακά δικαιώματα, είτε πρόκειται για υγροτόπους ή δάση που δεν έχουν καταστραφεί.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Ναι, νομίζω ότι αυτό είναι σίγουρα πολύ, πολύ σημαντικό. Προσωπικά, μαθαίνοντας για την ιστορία του αγώνα μας από τα μέρη που γεννήθηκα: ήταν κάτι που ήταν εντελώς κρυμμένο από μένα όταν μεγάλωνα. Ήταν εξαιρετικά σημαντικό για τη ριζοσπαστικοποίησή μου, και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει με πολλούς, πολλούς άλλους ανθρώπους. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να διατηρηθεί ζωντανό. Μιλώντας για τις νίκες που είχαμε, κάτι για το οποίο μιλάς στο The Failure of Non-Violence είναι ότι μερικές φορές τα κριτήρια που χρησιμοποιούν συχνά οι μη βίαιοι ακτιβιστές για να καθορίσουν τι είναι μια νίκη, και να διεκδικήσουν μια νίκη, δεν αντιπροσωπεύουν πραγματικά μια ουσιαστική νίκη για αυτό που θέλουμε. Και αντ’ αυτού μιλάς για διαφορετικά κριτήρια που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να αξιολογήσουμε τις νίκες που έχουμε. Αν μπορούσατε λοιπόν να μιλήσετε λίγο γι’ αυτό, θα ήταν υπέροχο.
PETER: Προσωπικά, το κύριο παράδειγμα για μένα είναι ότι όταν μεγάλωνα και όταν άρχισα να δραστηριοποιούμαι στα κοινωνικά κινήματα, αναφερόμενος στο κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ (τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, το κίνημα που εξάλειψε τον νόμιμο φυλετικό διαχωρισμό στις ΗΠΑ): βασικά όλοι οι λευκοί άνθρωποι με τους οποίους μίλησα θεωρούσαν το κίνημα νίκη. Και όλοι οι μαύροι σύντροφοι με τους οποίους μίλησα δεν θεωρούσαν το κίνημα νίκη – το θεωρούσαν είτε αποτυχία, είτε κάτι που ακόμα συνεχίζεται. Αυτή είναι μια πολύ χαρακτηριστική διαφορά.
Αν μια νίκη μπορεί να κερδίσει μια αλλαγή που κάνει την επιβίωση λίγο πιο εύκολη για μια ομάδα ανθρώπων, ή αν ένα κίνημα μπορεί να κερδίσει μια συμβολική αλλαγή που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο μια ομάδα ανθρώπων αντιμετωπίζεται από την υπόλοιπη κοινωνία, ή τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον εαυτό τους: αυτό είναι σημαντικό. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να αγνοήσουμε. Αλλά όταν ένα πρόβλημα είναι τόσο βαθιά ριζωμένο που διατρέχει κάθε πτυχή της κοινωνίας – όπως ο καπιταλισμός, όπως η υπεροχή των λευκών, όπως η εκμετάλλευση και η καταστροφή του περιβάλλοντος – είναι εντελώς ανειλικρινές να ισχυρίζεται κανείς ότι έχει κερδίσει μια σημαντική νίκη, όταν το μόνο που έχει κερδίσει είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα βήμα προς μια ουσιαστική νίκη. Και είναι προφανώς πολύ προς το συμφέρον της εξουσίας (και αυτό είναι σίγουρα σύμφωνο με τη σκέψη της αντεξέγερσης) να διαδίδεται η αφήγηση ότι ένα κίνημα νίκησε, αν αυτό το κίνημα είχε δυνατότητες.
Έτσι, κάθε κίνημα που αντιτίθεται στην περιβαλλοντική καταστροφή έχει τη δυνατότητα να είναι ριζοσπαστικό, επειδή – όπως επεσήμανες στην εισαγωγή – όποιος είναι πρόθυμος να ανοίξει τα μάτια του, θα αρχίσει να κοιτάει τον καπιταλισμό κατάματα. Επειδή ο καπιταλισμός είναι εγγενώς οικοκτόνος. Όποιος ανησυχεί για το ρατσισμό και τη λευκή υπεροχή, αυτό είναι δυνητικά πολύ ριζοσπαστικό, επειδή έχει τη δυνατότητα να δει πώς αυτό είναι μια οργανωτική αρχή σε όλη την κοινωνία, πώς συνδέεται με την αποικιοκρατία (η οποία είναι ο τρόπος με τον οποίο η δυτική κοινωνία έγινε εξ αρχής παγκόσμια). Συνδέεται με τη γέννηση του καπιταλισμού. Έτσι, θα απαιτούσε από εμάς να αρχίσουμε να ασκούμε κριτική σε όλες αυτές τις άλλες πτυχές της κοινωνίας μας.
Είναι πολύ προς το συμφέρον του κράτους να πιστεύει ο κόσμος ότι ο αγώνας κατά του ρατσισμού ήταν επιτυχής. Διότι τότε οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν «α, ωραία, δεν υπάρχει πλέον ρατσισμός – ή υπάρχουν μόνο λίγοι οπισθοδρομικοί άνθρωποι που εξακολουθούν να είναι ρατσιστές σήμερα». Ή στην περίπτωση ενός κινήματος αποαποικιοποίησης, είναι πολύ χρήσιμο για το Κράτος να κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι το κίνημα ανεξαρτησίας στην Ινδία ήταν μια πλήρης επιτυχία – γιατί τότε δεν θα έχουμε να κάνουμε με νεοαποικιοκρατία. Δεν πρόκειται να εξετάσουμε πώς αυτή η εξουσία μπορεί να συνεχιστεί με κάποια άλλη μορφή.
Και έπειτα ένα διαφορετικό παράδειγμα (επίσης εξαιρετικά χρήσιμο): είναι πολύ, πολύ χρήσιμο για τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η μη βία στο αντιπολεμικό κίνημα ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για τον τερματισμό του πολέμου κατά του Βιετνάμ. Κάτι που είναι φυσικά ιστορικά μια απόλυτη χειραγώγηση: δεν ισχύει καθόλου κάτι τέτοιο. Αλλά οι υποστηρικτές της μη-βίας πίστεψαν τα δικά τους ψέματα – τα οποία το κράτος και τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης τους βοήθησαν σίγουρα να τα προωθήσουν, έτσι ώστε το 2003, όταν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες ετοιμάζονταν να εισβάλουν ξανά στο Ιράκ, υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πίστευαν ότι ένα ειρηνικό κίνημα διαμαρτυρίας θα ήταν πραγματικά σε θέση να αποτρέψει την εισβολή. Έτσι, μετά τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην ιστορία της ανθρωπότητας, τον Μάρτιο του 2003 – οι οποίες στις περισσότερες χώρες ήταν αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά μη βίαιες – όλοι οι μη βίαιοι αγωνιστές προέβλεψαν τότε ότι θα ήταν αδύνατο για αυτά τα κράτη να εισβάλουν στο Ιράκ, επειδή είχαν αυτό το κίνημα που ήταν μεγαλύτερο ακόμη και από το κίνημα ειρήνης στο Βιετνάμ. Και φυσικά αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση αφού τελικά δεν κατέληξε έτσι.
Έτσι, αυτό είναι ένα πολύ άμεσο παράδειγμα του πώς το κράτος – βοηθώντας στη διάδοση μιας μη βίαιης εκδοχής της ιστορίας – μπόρεσε να προστατευτεί από την πραγματική, σθεναρή και επικίνδυνη αντίσταση.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Λοιπόν, δεν θέλω να αφιερώσω πολύ περισσότερο χρόνο, θέλω να δώσω την ευκαιρία στον κόσμο να κάνει ερωτήσεις και να συνεισφέρει. […] Έχουμε λοιπόν μερικές ερωτήσεις στο τσατ: μια από αυτές είναι: «έχετε κάποια συμβουλή για το πώς να πείσουμε ομάδες ή άτομα να απορρίψουν την αποκλειστική μη-βία; Μιλάω για μια τυπική περίπτωση όπου έχεις έναν φίλο ή είσαι σε κάποια συνέλευση ή κάτι τέτοιο και οι άνθρωποι είναι πραγματικά κολλημένοι στο θέμα της μη-βίας… Πώς θα προσπαθούσες να μεταφέρεις αυτή τη συζήτηση σε έναν πιο χρήσιμο χώρο;
PETER: Πρώτα θέλω να ζητήσω συγγνώμη που είμαι μακροσκελής: και για τις ερωτήσεις θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνοπτικός και να δώσω χώρο σε άλλους ανθρώπους. Και επίσης, για να το επαναλάβω, με κάθε τρόπο μην αισθάνεστε υποχρεωμένοι να κάνετε μια ερώτηση: αν θέλετε να μοιραστείτε τη δική σας εμπειρία ή κάτι άλλο, δεν χρειάζεται να είναι σε αυτό το πλαίσιο.
Για την πρώτη ερώτηση, σχετικά με το να πείσουμε τα άτομα να απορρίψουν μια αποκλειστική μη βία: Θα έλεγα ότι είναι πολύ σημαντικό να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να κατανοήσουν τα είδη των κινημάτων που ήδη συμβαίνουν. Ιδιαίτερα η αντίσταση των ιθαγενών (η οποία είναι ζωτικής σημασίας για την αμφισβήτηση της αποικιοκρατίας, για την αμφισβήτηση του καπιταλισμού, αλλά και για την προστασία της βιοποικιλότητας σε όλο τον κόσμο), οπότε είναι απολύτως παράλογο να προσπαθούμε να αντιληφθούμε ένα περιβαλλοντικό κίνημα που δεν περιλαμβάνει την παρούσα πραγματικότητα της αντίστασης των ιθαγενών.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Αν κάποιος θέλει κάποιο παράδειγμα αντίστασης των ιθαγενών, κάναμε μια ζωντανή μετάδοση πριν από λίγο για τον αγώνα των Μαπούτσε για αυτονομία. Είχαμε κάποιον από το Δίκτυο Αλληλεγγύης Μαπούτσε, ή Δίκτυο Αλληλεγγύης Χιλής, για να μιλήσει για την ιστορία τους, τον αγώνα τους και την πάλη τους. Νομίζω ότι αποτελούν ένα πραγματικά σπουδαίο παράδειγμα από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε. Έτσι, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα γι’ αυτό, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα μέρος για να ξεκινήσετε.
PETER: Αν μπορέσετε να πείσετε τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν τους ιθαγενείς και τους αντιαποικιακούς αγώνες που συνδέονται με αυτούς τους άλλους αγώνες που διεξάγονται, τότε αντί απλώς να τους αορατοποιούν, το επόμενο βήμα θα είναι να πούνε «οκ, όλα μια χαρά εκεί πέρα, αλλά είναι ακατάλληλα ή αναποτελεσματικά εδώ στην…», συμπλήρωσε εδώ μια πλούσια χώρα με λευκή πλειοψηφία, όπου και αν τυχαίνει να ζουν. Και έτσι τότε χρειάζεται απλώς η κριτική της πολιτικής «όχι στην δίκη μου αυλή» – η οποία έχει επισημανθεί εδώ και καιρό ότι είναι μια ρατσιστική πολιτική, ένας τρόπος διαίρεσης σε παγκόσμιο επίπεδο… Πόσο βολικό: οι άνθρωποι σε αυτές τις φτωχότερες χώρες πρέπει να αντιμετωπίσουν όλους τους κινδύνους, ενώ εμείς πρέπει να χύσουμε ψεύτικο αίμα πάνω μας στα σκαλιά του Κοινοβουλίου. Οπότε είναι απλά ένας αποδεκτός διαχωρισμός των κινδύνων.
Αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο για να πείσει τους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι έχουν βασίσει την ιδέα τους σε αυτές τις στατιστικές μελέτες που κυκλοφορούν και οι οποίες υποτίθεται ότι αποδεικνύουν ότι η μη βία είναι πιο αποτελεσματική, πρέπει απλώς να επισημάνετε ότι αυτές οι μελέτες – εκτός του ότι έχουν συνταχθεί και προωθηθεί από ανθρώπους που εργάστηκαν για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Υπουργείο Άμυνας, και εκτός του ότι ανταμείβονται πολύ πλούσια από τις σημερινές δομές εξουσίας – δεν τηρούν τα πιο βασικά πρότυπα για μια στατιστική σύγκριση. Διότι δεν χρησιμοποιούν καν τα ίδια πρότυπα για να αποφασίσουν ποια παραδείγματα θα συμπεριληφθούν στην ομάδα Α και ποια παραδείγματα στην ομάδα Β. Οπότε πρόκειται ουσιαστικά για μια μελέτη σκουπίδι που έγινε διεθνής επειδή λέει αυτό που τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης θέλουν να ακούσουν οι άνθρωποι. Και αναλύω αυτή τη μελέτη με περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο The Failure of Non-Violence και επίσης σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα… “Debunking the Myths Around Nonviolent Resistance”.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έχουμε λοιπόν μια άλλη ερώτηση: «Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη μη ανθρώπινη αντίσταση και για τον αντισπισισμό που είναι μια θεμελιώδης πτυχή που πρέπει να ληφθεί υπόψη προκειμένου να επιτευχθεί η ολική απελευθέρωση; Έχουν αλλάξει οι απόψεις σου σχετικά με αυτό μετά το άρθρο “Veganism: Why Not?” που είχες δημοσιεύσει;»
PETER: Νομίζω ότι η μη ανθρώπινη αντίσταση είναι πραγματικά σημαντική. Πάντως ειλικρινά, νομίζω ότι ο αντισπισισμός τείνει να είναι ένα φιλελεύθερο φιλοσοφικό πλαίσιο. Φαίνεται να είναι απλώς ένα είδος επέκτασης της βασικής έννοιας του φιλελεύθερου πλαισίου. Και επίσης διαφωνώ εντελώς με αυτή την αυθαίρετη ταξινόμηση ή διάκριση μεταξύ ζώων και άλλων μορφών ζωής: δεν νομίζω ότι αυτό είναι ούτε σεβαστό, ούτε ρεαλιστικό, ούτε πολύ χρήσιμο.
Νομίζω ότι πρέπει οπωσδήποτε να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας και να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας ως σεβαστά μέρη των οικοσυστημάτων μας – όχι καλύτερα ή πιο σημαντικά από οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής, όχι κάτι που υπάρχει πάνω από το οικοσύστημα. Δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τις άλλες μορφές ζωής ως πράγματα που υπάρχουν για τη δική μας εκμετάλλευση. Και σίγουρα δεν πιστεύω ότι οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα πρέπει να ζει σε κλουβί. Αλλά πιστεύω επίσης ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όσον αφορά τις καταναλωτικές πολιτικές, ή πολιτικές που έχουν αυτήν την δυνατότητα να εκτρέπονται απλώς σε ηθικό καταναλωτισμό: είναι μια παγίδα που ενθαρρύνεται. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα Ηνωμένα Έθνη ενθαρρύνουν μια χορτοφαγική διατροφική πολιτική, υπάρχουν πολλές προοδευτικές πόλεις, όπως η Βαρκελώνη, όπου η κυβέρνηση της πόλης ενθαρρύνει αυτού του είδους την ηθική καταναλωτική πολιτική… Οι στρατηγικές όμως που είναι πιο αποτελεσματικές είναι αυτές που γίνονται με κριτήριο τον τρόπο που σχετίζονται οι άνθρωποι με το περιβάλλον, υπάρχει για παράδειγμα μια σωρεία αγώνων για τα δικαιώματα του παραδοσιακού κυνηγιού και ψαρέματος σε όλην την Αμερικανική ήπειρο: μια κουλτούρα που βασίζεται στα σούπερ μάρκετ δεν έχει πραγματικά καμία βάση για να επικρίνει αυτόν τον βαθύτερο και πιο ευφυή τρόπο συσχέτισης με τα υπόλοιπα έμβια όντα.
Εδώ στην Καταλονία ουσιαστικά υπάρχουν κινήματα που συνδέονται με μια πολύ μακρά ιστορία της κοινοκτημοσύνης, της διατήρησης των κοινών αγαθών και της διατήρησης ενός πιο βιώσιμου και σεβάσμιου ρόλου για τους ανθρώπους μέσα στο περιβάλλον τους, τα οποία προέρχονται βασικά από κτηνοτρόφους, από βοσκούς που ζουν στην περιοχή των Πυρηναίων. Μετακινείς ολόκληρο το κοπάδι από τα υψίπεδα στα πεδινά ή το αντίστροφο – αυτό ουσιαστικά τους φέρνει αντιμέτωπους με το εξατομικευμένο καθεστώς ιδιοκτησίας που έφερε ο καπιταλισμός.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Κάποιος άλλος στο τσατ έκανε μια πολύ καλή παρατήρηση ότι ένας άλλος τρόπος για να αναιρέσουμε την αφήγηση της μη βίας είναι να αμφισβητήσουμε αυτό που ορίζουμε ως βία. Η βία μπορεί να θεωρηθεί ως φτώχεια, ως καταπίεση, όχι μόνο ως σωματική βία ή υλικές ζημιές, και νομίζω ότι αυτό είναι ένα πολύ, πολύ καλό επιχείρημα. Και Peter, το έχεις κάνει αυτό και σε άλλα μέρη. Και νομίζω λοιπόν ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες υποκρισίες: Έχω δει πολλά μη βίαια κινήματα, τι θεωρούν μη βία, γιατί τους νοιάζει η βία, τι δεν θεωρούν βία… Έχουμε λοιπόν και ένα άλλο ερώτημα: πώς αυτοί που χρησιμοποιούν ποικιλομορφία στις τακτικές βρίσκουν τρόπους να συνεργαστούν με τους ηθικούς ειρηνιστές; Για παράδειγμα, με ανθρώπους που είναι μη βίαιοι για θρησκευτικούς λόγους και όχι για πραγματιστικούς λόγους. Υπάρχει κάποιος στη συζήτηση που θέλει να κάνει κάποια συνεισφορά, όπως λέγαμε: να μοιραστεί λίγο τις εμπειρίες του με αγώνες, πώς τους έχει αντιμετωπίσει, οτιδήποτε από αυτά; Αν έχετε προσπαθήσει να εκπαιδεύσετε κάποιον σχετικά με αυτά τα θέματα ή κάτι τέτοιο – αν είχατε κάποιο πρόβλημα. Αυτή θα ήταν μια πολύ καλή στιγμή. Ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι πάντα λίγο ντροπαλοί για να κάνουν unmute και να μιλήσουν… αλλά μην ανησυχείτε γι’ αυτό! Ω, κάποιος λέει ότι μόλις έλαβε ένα πολύ θυμωμένο μήνυμα σε μια ομάδα επειδή μοιράστηκε το παρόν event στο Twitter – το οποίο είναι κάτι που έχουμε νιώσει και εμείς σίγουρα…
PETER: Εκτιμώ την ερώτηση. Την πρώτη φορά που πήγα στη φυλακή, ο συγκρατούμενός μου για δύο εβδομάδες ήταν ένας Φραγκισκανός μοναχός, ο Jerry Zawada, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στο να πηγαίνει σε στρατιωτικές βάσεις και να συλλαμβάνεται ξανά και ξανά για να επιστήσει την προσοχή στον αμερικανικό μιλιταρισμό, στις ομάδες θανάτου και στα πυρηνικά όπλα – και ήταν ένας απόλυτος ειρηνιστής, και ένα πραγματικά όμορφο ανθρώπινο ον. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε συνδέσεις με ανθρώπους σαν κι αυτόν και να μιλάμε ειλικρινά για μια ποικιλία τακτικών στην οποία υπάρχει ουσιαστικά χώρος για όλα τα είδη ανθρώπων, για όλα τα είδη ευαισθησιών. Στην οποία δίνουμε μεγάλη αξία στις ειρηνικές τακτικές που είναι γύρω από την επικοινωνία, ή τη διαμεσολάβηση, ή την επίλυση συγκρούσεων, την τέχνη, τη θεραπεία, όλα αυτά τα άλλα πράγματα. Υπάρχει χώρος για τα πάντα: ή σχεδόν για τα πάντα, όχι για ρουφιανεύματα… δεν μπορούμε να το έχουμε αυτό εννοείται.
Μερικές φορές μέρος του προβλήματος είναι ότι στο κόντξετ που βρισκόμαστε, η ηγεμονία της μη βίας επιβάλλεται συχνά ως κανόνας – όπως το να μοιραστείς ένα tweet για μια συζήτηση – μέχρι στιγμής δεν νομίζω ότι κάποιος από το κοινό βαράει κάποιον άλλο ή κάτι τέτοιο, οπότε νομίζω ότι αυτή η συζήτηση μέχρι στιγμής ήταν αρκετά ειρηνική…. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι αμφισβητούμε τη μη βία, τους εξοργίζει.
Επιχειρηματολογώντας υπέρ της αξίας των μαχητικών τακτικών και των καταστροφικών τακτικών και των παράνομων τακτικών: πρέπει πραγματικά να αγωνιστούμε μερικές φορές για να κάνουμε τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν την αξία αυτών των τακτικών που έχουν τόσο απονομιμοποιηθεί και δαιμονοποιηθεί. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι η ποικιλομορφία των τακτικών δεν είναι αποτελεσματική αν πρόκειται για μια σκάλα τακτικών. Από τις λιγότερο σημαντικές τακτικές προς τις πιο σημαντικές τακτικές. Γιατί αυτό απλά προσκαλεί ορισμένες κοινωνικές ιεραρχίες να παρεισφρήσουν στα κινήματά μας και να δυσχεράνουν την αποτελεσματική ή στρατηγική ανάλυση αυτού που κάνουμε.
Πρέπει πραγματικά να εκτιμήσουμε τις διαφορετικές μορφές συμμετοχής στο κίνημα και στον αγώνα, που περιλαμβάνουν πολλές ειρηνικές δραστηριότητες, οι οποίες είναι ζωτικής σημασίας για κάθε υγιές κίνημα.
Μετάφραση: Πυρήνας αντιπολιτισμικών αναρχικών Ανθεμούντα, Ένωση Πράσινων Ελευθεριακών Πυρήνων
ΕΝΩΣΗ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ 
Leave a Reply